راز چشمهای کودک

آیا تا حالا به چشمهای یک کودک نگاه کردین؟ کودکی که مثلا زیر ۳ یا ۴ سال باشه؟ وای، آدم رو دیوانه می‌کنه. واقعا وقتی من نگاه می‌کنم تنم میلرزه. آنقدر معصومیت در چشمهای این کودکان موج میزنه که آدم پیش خودش واقعا شرمنده میشه. شرمندگی وقتی بیشتر میشه که بتونی چشمهای خودت رو توی آینه با دقت ببینی و اون رو با چشمهای کودکی که دیدی مقایسه کنی.

میدونین چرا وقتی کسی دروغ میگه و یا تمارض میکنه میگن چشمهات اینو نمیگه و تو داری یک چیزی رو پنهون می‌کنی و یا وانمود به این کار می‌کنی در حالی که واقعیت چیز دیگه‌ای هست؟ به این دلیل که ماهیچه‌های چشمها با توجه به احساسات درونی شخص تحریک میشن و به چشم حالتی میدن که بیانگر احساس واقعی فرد هست.

حالا چرا در چشمهای کودکان معصومیت هست ولی در چشمهای ما نه؟!! دلیلش خیلی ساده هست. کودکان همان چیزی را وانمود می‌کنند که واقعا در وجودشون هست. در واقع اونها تمارض نمی‌کنند بلکه خود واقعی خودشون رو نشون میدن. کودک وقتی گریه میکنه از ته دلش گریه میکنه. وقتی شاد هست از ته دلش شاد هست. وقتی چیزی را میبخشه واقعا میخواد ببخشه. وقتی میترسه واقعا میترسه. و وقتی هم میخواد واقعا میخواد. همیشه هم در حد توانش میخواد وچیزی را برای آینده پس‌انداز نیمکنه. اگه دو چیز در دستش باشه و احساس کنه که یکی بهتر از دیگری هست بدون هیچ واهمه‌ای چیز بدتر را میندازه پایین.

حالا چرا ما واقعا یاد نگیریم که مثل کودک باشیم. تا کی می‌خواهیم تمارض به شادی کنیم. تا کی می‌خواهیم به دروغ به کسی بگیم که براش ارزش قائل هستیم. تا کی می‌خواهیم از وجود دیگران و از منابع و اموال اونها استفاده کنیم در حالی که اصلا نیازی به اونها نداریم. تا کی می‌خواهیم فقط پس‌انداز کنیم در حالی که در زمان حال مدام بدبختی میکشیم. و اینکه تا کی می‌خواهیم اون چیزی را که هستیم نباشیم و الکی به حالتی وانمود کنیم که تنها دیگران را در مورد خودمون به اشتباه بندازیم. مطمئنا تکرار این رفتارهای ظاهری باعث این میشن که دیگه چشمهای ما اون معصومیتی که داشتند را هرگز به خودشون نگیرند و کار به جایی برسه که خودمون با دیدن چشمهامون وحشت کنیم!